Meng Yong Lalawigan ng Shanxi

Ako’y likas na matapat na tao, na dahilan kung bakit lagi akong inaapi ng ibang tao. Bilang resulta, naranasan ko ang walang siglang mundo ng tao at nadama kong walang saysay ang aking buhay at walang kahulugan. Matapos akong magsimulang maniwala sa Makapangyarihang Diyos, sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga salita ng Diyos at pamumuhay ng buhay ng iglesia, naging masaya ako sa katapatan at kagalakan sa aking puso na hindi ko naramdaman noon. Nakikita ang mga kapatid ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos na nagmamahalan sa isa’t isa tulad ng isang pamilya, naunawaan ko na Diyos lang ang matuwid, at na sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos lamang mayroong liwanag. Sa pamamagitan ng ilang taon ng personal na pagdanas ng gawain ng Makapangyarihang Diyos, tunay kong napahalagahan na ang mga salita ng Makapangyarihang Diyos ay talagang makakapagpabago at makakapagligtas sa mga tao. Ang Makapangyarihang Diyos ay pag-ibig, at Siya ay kaligtasan. Upang mas maraming tao ang masiyahan sa pag-ibig ng Diyos at tanggapin ang kaligtasan ng Diyos, nagsikap ang aking mga kapatid at ako na gawin ang aming makakaya upang ipalaganap ang ebanghelyo, ngunit hindi namin inasahan kailanman na mahuhuli at uusigin ng Partido Komunista.

Noong Enero 12, 2011, ako at ang ilang mga kapatid ay nagtungo sa isang lugar upang ipalaganap ang ebanghelyo, at humantong sa pagkakasumbong ng masasamang tao. Hindi nagtagal, inutusan ng pamahalaan ng county ang mga opisyal mula sa iba't ibang departamento ng pagpapatupad ng batas, tulad ng pangkat laban sa bisyo, mga pambansang puwersang panseguridad, pangkat na laban sa droga, mga armadong puwersa ng pulisya, at lokal na departamento ng pulisya, na pumunta sakay nang mahigit sa 10 sasakyan ng pulisya upang arestuhin kami. Nang ang isang kapatid na lalaki at ako ay naghahanda upang umalis, nakita namin ang pito o walong pulis na iwinawasiwas ang mga baton at galit na galit na binubugbog ang isa pang kapatid na lalaki. Sa puntong iyon, mabilis na tumakbo ang apat na opisyal ng pulis at hinarangan ang aming kotse. Inalis ng isa sa masasamang opisyal ng pulisya ang susi ng kotse nang walang anumang paliwanag, at inutusan kaming manatili sa loob ng kotse at huwag gagalaw. Sa oras na iyon, nakita ko na nabugbog na ang kapatid na lalaki sa punto na kung saan siya ay nakaupo sa lupa at hindi siya makagalaw. Wala akong magawa kundi mapuno ng makatwirang galit at nagmadaling lumabas mula sa kotse upang patigilin ang kanilang karahasan, ngunit pinilipit ang aking braso ng masamang pulis at itinulak ako. Sinubukan kong mangatuwiran sa kanila: “Anuman ito, maaari natin itong pag-usapan. Paano ninyo magagawang basta mambugbog lang ng mga tao?” Sumigaw sila nang marahas: “Magmadali ka at bumalik sa kotse mo, makukuha mo ang sa iyo sa lalong madaling panahon!” Kalaunan, dinala nila kami sa istasyon ng pulisya, at ang aming kotse ay puwersahan ding sinamsam.

Pagkatapos ng ikasiyam ng gabi na iyon, dalawang opisyal ng pulis ang dumating upang tanungin ako. Nang makita nila na hindi sila makakuha ng anumang kapaki-pakinabang na impormasyon mula sa akin, nabalisa at nayamot sila, nagngangalit ang kanilang mga ngipin sa galit habang sumusumpa sila: “Letse, babalikan ka namin mamaya!” Pagkatapos ay ikinulong nila ako sa hintayan ng silid ng pagsisiyasat. Pagsapit ng alas-11:30 ng gabi, dinala ako ng dalawang opisyal sa isang silid na walang mga kamera na pangmatyag. Naramdaman ko na gagamit sila ng karahasan laban sa akin, kaya nagsimula akong manalangin sa Diyos nang paulit-ulit sa aking puso, nagmamakaawa sa Diyos na ingatan ako. Sa oras na ito, isang masamang pulis na may apelyido na Jia ang lumapit upang tanungin ako: “Nakagamit ka na ba ng isang Volkswagen Jetta sa nakalipas na ilang araw?” Sumagot ako ng hindi, at siya ay galit na galit na sumigaw: “Nakita ka na ng ibang tao, at gayunman ay itinatanggi mo pa rin ito?” Matapos sabihin ito, marahas niya akong sinampal sa mukha. Ang tanging nadama ko ay ang mainit na kirot sa aking pisngi. Pagkatapos ay umatungal siya nang malakas: “Tingnan natin kung gaano ka katigas!” Dinampot niya ang isang malapad na sinturon habang siya ay nagsasalita at patuloy na inihahagupit ito sa aking mukha, hindi ko alam kung ilang beses akong hinagupit, ngunit wala akong magawa kundi paulit-ulit na sumigaw dahil sa kirot. Nang makita ito, hinila nila ang sinturon sa paligid ng aking bibig. Pagkatapos, may ilang masasamang opisyal na naglagay ng kumot sa aking katawan bago ako galit na galit na hinataw ng kanilang mga baton, humihinto lamang sila kapag napapagod upang habulin ang kanilang hininga. Malubha akong binugbog kaya umiikot ang aking ulo at masakit ang aking katawan na parang ang bawat buto ay nagkahiwa-hiwalay. Sa oras na iyon hindi ko alam kung bakit nila ako tinatrato sa ganitong paraan, ngunit nang maglaon nalaman ko na nilagyan nila ako ng kumot upang maiwasan na mag-iwan ng marka ang pambubugbog sa aking laman. Inilagay nila ako sa isang silid na walang nagmamatyag, binusalan ang aking bibig, at tinakpan ako ng kumot—lahat ng iyon ay dahil natatakot sila na malantad ang kanilang masasamang gawa. Hindi ko inisip na ang kapita-pitagan na “pulisya ng mga tao” ay maaaring maging lubhang mapanlinlang at marahas! Nang mapagod silang apat sa pagbugbog sa akin, binago nila ang paraan ng pagpapahirap sa akin: Dalawang masasamang pulis ang pumilipit pabalik sa isa sa aking mga braso at pinilit na itaas ito, habang ang dalawa pang masasamang opisyal ay itinaas ang aking kabilang braso sa ibabaw ng balikat sa likod at hinila ito nang malakas pababa. Ngunit hindi mahila nang sabay ang dalawa kong kamay ano man ang gawin, kaya pilit nilang ipinasok ang isang mapanirang tuhod sa aking braso. Ang narinig ko lang ay isang “lagitik,” at naramdaman ko na parang napunit ang dalawang braso ko. Lubhang masakit ito kaya halos mamatay ako. Tinawag nila ang ganitong uri ng paraan ng pagpapahirap na “Pagpapasan ng Tabak sa Likod,” na hindi talaga matitiis ng karaniwang tao. Hindi nagtagal nawalan na ng pakiramdam ang pareho kong kamay. Hindi pa ito sapat para sumuko sila, kaya inutusan nila akong lumuhod para madagdagan ang aking pagdurusa. Labis akong nasasaktan kaya namawis ng malamig ang buong katawan ko, umaalingawngaw ang ulo ko, at ang aking kamalayan ay nagsimulang magdilim. Naisip ko: Nabuhay ako nang maraming taon; kahit na ako’y palaging may karamdaman, hindi ako kailanman nakaramdam ng kawalan ng kontrol sa aking sariling kamalayan. Malapit na ba akong mamatay? Kalaunan, talagang hindi ko na makaya pa ito, kaya naisip ko na humingi ng tulong sa pamamagitan ng kamatayan. Sa sandaling iyon, niliwanagan ang aking kalooban ng salita ng Diyos: “Sa kasalukuyan, karamihan sa mga tao ay walang ganoong kaalaman. Naniniwala sila na ang pagdurusa ay walang kabuluhan…. Ang pagdurusa ng ilang tao ay umaabot sa isang partikular na punto, at ang kanilang mga saloobin ay nagiging kamatayan. Hindi ito ang tunay na pag-ibig sa Diyos; ang gayong mga tao ay mga duwag, wala silang pagtitiyaga, sila ay mahihina at walang kapangyarihan!” (“Sa Pamamagitan Lamang ng Pagdanas ng Masasakit na Pagsubok Mo Malalaman ang Pagiging Kaibig-ibig ng Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Bigla akong ginising ng mga salita ng Diyos at napagtanto ko na ang paraan ng aking pag-iisip ay hindi sumusunod sa mga intensiyon ng Diyos at gagawin lang malungkot at bigo ang Diyos. Sapagkat sa gitna ng sakit at pagdurusang ito, ang nais ng Diyos na makita ay hindi ako naghahangad ng kamatayan, ngunit na maaari akong umasa sa patnubay ng Diyos upang labanan si Satanas, upang sumaksi sa Diyos, at upang hiyain at talunin si Satanas. Ang paghahangad ng kamatayan ay ang pagbagsak sa mismong pakana ni Satanas, ibig sabihin ay hindi ako makakasaksi at sa halip ay magiging tanda ng kahihiyan. Matapos maintindihan ang mga intensiyon ng Diyos, tahimik akong nanalangin sa Diyos: O Diyos ko! Ipinakita ng katotohanan na ang aking kalikasan ay napakahina. Wala akong kalooban at tapang na magdusa para sa Iyo at gusto kong mamatay dahil lamang sa isang kaunting pisikal na sakit. Ngayon ay alam ko na na wala akong magagawa upang ipahiya ang Iyong pangalan at dapat maging saksi at palugurin Ka gaano man ang pagdurusa na kailangan kong tiisin. Ngunit sa oras na ito, ang aking pisikal na katawan ay nasa matinding sakit at mahina, at alam ko na napakahirap mapagtagumpayan ang mga pambubugbog ng mga demonyong ito nang ako lamang. Mangyaring bigyan Mo ako ng higit na pagtitiwala at lakas upang ako ay umasa sa Iyo upang talunin si Satanas. Ipinapangako ko sa aking buhay na hindi Kita ipagkakanulo ni ibebenta ang aking mga kapatid. Habang paulit-ulit akong nanalangin sa Diyos, ang aking puso ay unti-unting naging tiwasay. Nakita ng masamang pulis na halos hindi na ako makahinga at natakot na kailangan silang managot kung mamatay ako, kaya lumapit sila upang alisin ang aking mga posas. Ngunit nanigas na ang aking mga braso, at napakahigpit ng mga posas kaya naging napakahirap na tanggalin ang mga ito. Kung gumamit pa sila ng anumang puwersa ang aking mga braso ay maaaring mabali na. Inabot ng ilang minuto para maalis ng apat na masasamang pulis ang mga posas bago ako hinila pabalik sa hintayan ng silid ng pagsisiyasat.

Nang sumunod na hapon, walang patumanggang isinisi sa akin ng pulis ang “kriminal na pagkakasala” at dinala ako pabalik sa aking bahay upang salakayin ito, at pagkatapos ay dinala ako sa isang sentro ng detensiyon. Nang sandaling pumasok ako sa sentro ng detensiyon, kinumpiska ng apat na opisyal ng koreksiyonal ang aking cotton jacket, mga pantalon, mga bota, at relo, pati na rin ang 1,300 yuan na perang dala ko. Pinagpalit nila ako ng karaniwang uniporme sa bilangguan at pinuwersa nilang gumastos ako ng 200 yuan upang bumili ng kumot mula sa kanila. Pagkatapos nito, ikinulong ako ng mga opisyal ng koreksiyonal kasama ang mga armadong magnanakaw, mamamatay-tao, manggagahasa, at mangangalakal ng droga. Nang pumasok ako sa aking selda, nakita ko ang labindalawang kalbong bilanggo na galit na nakatingin sa akin. Malungkot at nakasisindak ang kapaligiran, at nadama kong biglang tumaas ang aking puso hanggang sa aking lalamunan. Dalawa sa pinuno ng selda ang lumapit sa akin at nagtanong: “Bakit ka narito?” Sinabi ko: “Nagpapalaganap ng ebanghelyo.” Walang anumang salita, sinampal ako sa mukha ng isa sa kanila nang dalawang beses, at sinabing: “Isa kang ‘Obispo,’ hindi ba?” Nagsimulang tumawa nang malupit ang lahat ng iba pang bilanggo at kinutya ako sa pagtatanong: “Bakit hindi mo hayaan ang iyong Diyos na iligtas ka mula rito?” Sa gitna ng panlilibak at pagkutya, sinampal ako ng pinuno ng selda sa aking mukha nang ilan pang beses. Mula noon, binansagan nila ako na “Obispo” at madalas akong ipahiya at kutyain. Nakita ng iba pang mga pinuno ang tsinelas na suot ko at mayabang na sumigaw: “Hindi mo talaga alam ang dapat mong kalagyan. Karapat-dapat ka bang magsuot ng mga sapatos na ito? Hubarin mo ang mga ito!” Habang sinasabi niya ito, pinilit niya akong hubarin ang mga ito at palitan ng isang pares ng kanilang sirang tsinelas. Ibinigay rin nila sa iba ang aking kumot para magamit ng ibang mga bilanggo. Paulit-ulit na pinag-awayan ng mga bilanggo ang aking kumot, at sa huli ay iniwanan ako ng isang lumang kumot na manipis, punit-punit, marumi, at nangangamoy. Sinulsulan ng opisyal ng koreksiyonal, isinailalim ako ng mga bilanggo sa lahat ng klase ng paghihirap at pagdurusa. Palaging nakasindi ang ilaw sa loob ng selda sa gabi, ngunit nakangising sinabi sa akin ng pinuno ng selda: “Patayin mo ang ilaw na iyon para sa akin.” Dahil hindi ko ito magawa (walang kahit isang buton), nagsimula silang pagtawanan at kutyain akong muli. Nang sumunod na araw, pinilit akong tumayo sa isang sulok ng ilang kabataang bilanggo at ipinakabisado ang mga patakaran ng bilangguan, na nagbababala: “Malalagot ka kung hindi mo makakabisado ito sa loob ng dalawang araw.” Wala akong nagawa kundi matakot, at mas lalo akong natakot sa pag-iisip tungkol sa kung ano ang napagdaanan ko sa nakalipas na ilang araw. Ang tanging bagay na maaari kong gawin ay ang patuloy na pagtawag sa Diyos at hilingin sa Diyos na ingatan ako upang mapagtagumpayan ko ito. Sa sandaling ito, isang himno ng salita ng Diyos ang nagliwanag sa akin: “… nahaharap ka man sa pagkabilanggo, karamdaman, panunuya, o paninira ng iba, o tila wala ka nang malabasan, maaari mo pa ring mahalin ang Diyos. Ibig sabihin ay bumaling na ang puso mo sa Diyos” (“Bumaling na ba ang Puso Mo sa Diyos?” sa Sumunod sa Cordero at Kumanta ng mga Bagong Awitin). Binigyan ako ng lakas ng salita ng Diyos at itinuro ang landas para gawin ko—hanapin ang mapagmahal na Diyos at ibaling ang aking puso sa Diyos! Sa sandaling iyon, biglang naging malinaw ito sa aking puso: Ang pagpayag ng Diyos na mangyari sa akin ang paghihirap na ito ay hindi upang magdusa ako o sadyang maghirap ako, kundi upang sanayin ako na ibaling ang aking puso sa Diyos sa ganoong kapaligiran, upang mapaglabanan ko ang kapangyarihan ng maiitim na impluwensiya ni Satanas at upang ang aking puso ay maging malapit pa rin sa Diyos at ibigin ang Diyos, hindi kailanman nagrereklamo at palaging sinusunod ang mga pagsasaayos at kaayusan ng Diyos. Hindi na ako natatakot dahil ito ang nasa isip ko. Anuman ang gawing pagtrato sa akin ni Satanas, lahat ng iintindihin ko ay ang pagbibigay ng sarili ko sa Diyos at paggawa ng lahat ng kaya ko upang hangarin ang mapagmahal na Diyos at pagbibigay kasiyahan sa Diyos, hindi kailanman iyuyuko ang aking ulo kay Satanas.

Ang buhay sa bilangguan ay talagang impiyerno sa lupa. Patuloy na gumagawa ang mga guwardiya ng bilangguan ng mga paraan upang pahirapan ang mga tao: Isiniksik ako sa iba pang bilanggo sa aking pagtulog sa gabi. Kahit ang pagpihit sa higaan ay mahirap. Dahil ako ang huling dumating, kinailangan kong matulog sa tabi ng palikuran. Matapos mahuli, hindi ako natulog sa loob ng ilang araw at naging antukin kaya hindi ko mapigil ito at ako ay naiidlip. Nilalapitan ako ng mga bilanggo na nakatalaga bilang tagabantay upang ligaligin ako, sinasadyang pitikin ako sa ulo hanggang sa ako ay magising bago sila umalis. Minsan, mga bandang alas tres ng umaga, isang bilanggo ang sadyang gumising sa akin dahil sa gusto niyang tingnan ang sukat ng aking long johns upang makita kung maaari siyang magkasya sa mga ito. Nagdala siya ng pares ng marumi at punit na manipis na long johns upang makipagpalit sa akin. Iyon ang mga araw ng taon na pinakamalamig, ngunit ang mga bilanggong ito ay nais pa ring kuhanin ang tanging pares ng long johns na suot ko. Ang mga tao doon ay kasing salbahe ng mga halimaw. Mayroon silang malulupit na disposisyon at napakasamang puso, na walang ni katiting na pagkatao, tulad ng mga demonyo na nagpapahirap sa mga tao sa impiyerno para sa kasiyahan. Bukod diyan, ang pagkain doon ay mas masahol pa sa kung ano ang ipinapakain sa mga aso at baboy. Sa unang pagkakataon, nakatanggap ako ng kalahati ng isang mangkok na lugaw, at nakita na maraming itim na batik ito. Hindi ko alam kung ano ang mga iyon, at ang kulay ng lugaw ay maitim din. Napakahirap lunukin nito. Gusto ko talagang mag-ayuno sa panahong iyon, ngunit niliwanagan ako ng mga salita ng Diyos: “Sa panahon ng mga huling araw na ito dapat kayong magpatotoo sa Diyos. Gaano man kalaki ang inyong pagdurusa, dapat kayong magpatuloy hanggang sa kahuli-hulihan, at maging sa inyong huling hininga, dapat pa rin kayong maging tapat sa Diyos, at sa pagsasaayos ng Diyos; tanging ito ang tunay na pag-ibig sa Diyos, at ito lamang ang malakas at matunog na patotoo” (“Sa Pamamagitan Lamang ng Pagdanas ng Masasakit na Pagsubok Mo Malalaman ang Pagiging Kaibig-ibig ng Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Ang mga salita ng Diyos ay punung-puno ng pag-ibig at pagmamahal gaya ng umaaliw na ina, na pumupukaw sa aking tapang upang harapin ang pagdurusa. Nais ng Diyos na patuloy akong mabuhay, ngunit napakahina ko, palaging nagnanais ng kaginhawahan sa pamamagitan ng kamatayan. Hindi ko rin pinahahalagahan ang sarili ko, Diyos pa rin ang Siyang nagmamahal sa akin nang lubos. May mainit na damdaming biglang sumilakbo sa aking puso, kaya ako’y naging madamdamin at lumuha ang aking mga mata at tumulo sa lugaw. Muling nagbigay sa akin ng lakas ang pagkaantig sa pag-ibig ng Diyos. Dapat kong kainin ang pagkaing ito kahit ano pa ang lasa nito. Natapos kong higupin ang lugaw sa isang paghinga. Pagkatapos ng almusal, pinagkuskos ako ng sahig ng pinuno ng selda. Ito ang mga pinakamalalamig na araw ng taon at walang mainit na tubig, kaya malamig na tubig lang ang magagamit kong panlaba ng basahan. Inutusan din ako ng pinuno ng selda na magkuskos ng sahig araw-araw. Pagkatapos, ilang armadong magnanakaw ang nagpasaulo sa akin ng mga patakaran ng bilangguan. Kung hindi ko maisasaulo ang mga ito, susuntukin at sisipain nila ako; mas karaniwan din ang masampal sa mukha. Sa harap ng ganoong kapaligiran, madalas akong nagtataka kung ano ang gagawin ko upang mabigyang kasiyahan ang mga layunin ng Diyos. Sa gabi, itinatakip ko ang aking kumot sa aking ulo at nananalangin nang tahimik: O Diyos, pinayagan Mo ang kapaligirang ito na mangyari sa akin, kaya dapat manahan doon ang Iyong mabubuting layunin. Mangyaring ibunyag ang Iyong mga layunin sa akin. Sa oras na iyon, naliwanagan ako ng mga salita ng Diyos: “Hinahangaan Ko ang mga liryong namumukadkad sa mga bulubundukin. Ang mga bulaklak at damo ay nakahilera patawid sa mga bahaging paakyat, nguni’t ang mga liryo ay nagdaragdag ng kislap sa Aking kaluwalhatian sa lupa bago sumapit ang tagsibol—makakamit ba ng tao ang ganito kaganda? Makakapagpatotoo ba siya sa Akin sa lupa bago ang Aking pagbabalik? Maiaalay ba niya ang kanyang sarili alang-alang sa Aking pangalan sa bansa ng malaking pulang dragon?” (“Kabanata 34” ng Mga Salita ng Diyos sa Buong Sansinukob sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Oo, ang mga bulaklak at damuhan at ako ay likha lahat ng Diyos. Nilikha tayo ng Diyos upang ipahayag Siya, upang luwalhatiin Siya. Nakakaragdag ng ningning ang mga liryo sa kaluwalhatian ng Diyos sa lupa bago dumating ang tagsibol, ibig sabihin nagampanan ng mga ito ang kanilang tungkulin bilang nilikha ng Diyos. Ang tungkulin ko ngayon ay sundin ang pagsasaayos ng Diyos at sumaksi sa Diyos sa harap ni Satanas, upang hayaan ang lahat na makita na si Satanas ay isang buhay na demonyo na pumipinsala at lumalamon sa tao, habang ang Diyos ay ang isang tunay na Diyos na nagmamahal at nagliligtas sa tao. Ang pagtitiis sa lahat ng pagdurusa at pagkapahiya ngayon ay hindi dahil nakagawa ako ng isang pagkakasala, kundi alang-alang sa pangalan ng Diyos. Ang pagtitiis ng pagdurusang ito ay maluwalhati. Sa higit pang pagpapahiya sa akin ni Satanas, mas dapat akong tumayo sa panig ng Diyos at ibigin ang Diyos. Sa paraang iyon, makakamit ng Diyos ang kaluwalhatian, at magagampanan ko ang tungkulin na dapat kong natupad. Basta’t ang Diyos ay masaya at nalulugod, makakatanggap din ng kaginhawan ang aking puso. Handa akong magtiis sa panghuling pagdurusa upang masiyahan ang Diyos at hayaang ang lahat ay maisaayos ng Diyos. Nang magsimula akong mag-isip sa ganitong paraan, naramdaman kong lalong naantig ang aking puso, at muli ay hindi napigilan ang aking mga luha: “O Diyos ko, Ikaw ay karapat-dapat sambahin! Sumunod ako sa Iyo nang maraming taon, ngunit hindi kailanman naramdaman ang Iyong mahabaging pagmamahal gaya ng nararamdaman ko ngayon, o naramdaman na napakalapit sa Iyo gaya ng nararamdaman ko ngayon.” Ganap kong nakalimutan ang sarili kong pagdurusa at nalubog sa nakakaantig na pakiramdam na ito sa napakahabang panahon …

Sa ikatlong araw ko sa sentro ng detensiyon, isang opisyal ng koreksiyonal ang nagdala sa akin sa kanilang opisina. Nang naroon na, nakita ko ang isang dosenang tao na nakatingin sa akin nang kakaiba. Isa sa kanila ang nagtutok ng video camera sa gawing kanan sa aking harapan, habang ang isa ay lumakad patungo sa akin na may mikropono, na nagtatanong: “Bakit ka naniniwala sa Makapangyarihang Diyos?” Noon ko napagtanto na ito ay isang panayam ng media, kaya sumagot ako nang may mapagmataas na kapakumbabaan: “Magmula nang ako ay bata, palagi akong dumadanas ng pananakot at pagwawalang-bahala ng mga tao, at nakita ko ang mga taong pare-parehong nandaraya at nilalamangan ang isa’t isa. Naramdaman ko na ang lipunang ito ay napakadilim, sobrang mapanganib, nabubuhay ang mga tao sa hungkag at kaawa-awang mga buhay, na walang inaasahan at walang layunin sa buhay. Kalaunan, nang ipangaral sa akin ng isang tao ang ebanghelyo ng Makapangyarihang Diyos, nagsimula akong maniwala rito. Pagkatapos maniwala sa Makapangyarihang Diyos, nadama ko na itinuring ako ng ibang mananampalataya bilang kapamilya. Walang sinuman sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ang nagbalak laban sa akin. Lahat ay nagkakaunawaan at kumakalinga sa isa’t isa. Inaasikaso nila ang isa’t isa, at hindi natatakot na sabihin kung ano ang nasa kanilang mga isipan. Sa salita ng Makapangyarihang Diyos natagpuan ko ang layunin at halaga ng buhay. Sa palagay ko ang paniniwala sa Diyos ay maganda.” Pagkatapos ay itinanong ng tagapagbalita: “Alam mo ba kung bakit ka narito?” Sumagot ako: “Pagkatapos maniwala sa Makapangyarihang Diyos, hindi na ako interesado sa makamundong pangalan at kapakinabangan at nadarama ko na ang mga bagay na ito ay hungkag at walang kabuluhan. Tanging kapag naging mabuting tao ako at tinahak ang tamang landas ay doon ako makapamumuhay sa matuwid na paraan. Ang aking puso ay lalong bumabaling sa kabutihan, at ako ay lalong naging handang maging mabuting tao. Nakikita kung paanong tunay na nababago ng salita ng Makapangyarihang Diyos ang mga tao at inaakay sila upang tahakin ang tamang landas, naisip ko na kung ang buong sangkatauhan ay makakapaniwala sa Diyos, ang ating bansa ay magiging mas maayos at bababa rin ang bilang ng krimen. Kaya, nagpasiya ako na sabihin itong magandang balita sa ibang tao, ngunit hindi ko kailanman nalaman na ang gayong magandang gawa ay ipagbabawal sa China. Kaya ako ay inaresto at dinala rito.” Nakita ng tagapagbalita na ang mga sagot ko ay hindi kapaki-pakinabang sa kanya, kaya kaagad niyang inihinto ang panayam at tumalikod at umalis. Sa sandaling iyon, ang pinunong kinatawan ng Pambansang Brigada ng Seguridad ay galit na galit kaya patuloy niyang ipinapadyak ang kanyang mga paa. Tinitigan niya ako nang masama, nagngangalit ang mga ngipin at bumubulong: “Maghintay ka lang at makikita mo!” Ngunit hindi talaga ako natakot sa kanyang mga banta o pananakot. Sa kabaligtaran, nadama kong lubos akong naparangalan sa pagiging saksi sa Diyos sa pangyayaring iyon, at saka nagbigay ako ng luwalhati sa Diyos para sa kadakilaan ng pangalan ng Diyos at pagkatalo ni Satanas.

Napakababa ng temperatura noong araw ng Enero 17. Dahil kinumpiska ng masamang pulis ang aking jacket, isang pares lang ng long johns ang suot ko at kaya nagkasipon ako. Nagkasakit ako na may mataas na lagnat at ayaw ring tumigil ang pag-ubo. Sa gabi, binalot ko ang sarili ko ng gutay-gutay na kumot, tinitiis ang paghihirap ng karamdaman habang iniisip din ang tungkol sa walang katapusang pagmaltrato at pag-abuso ng mga bilanggo sa akin. Nadama ko ang sobrang kalungkutan at kahinaan. Nang umabot sa isang punto ang aking paghihirap, umalingawngaw sa aking tainga ang himno ng salita ng Diyos: “Kung binibigyan Mo ako ng karamdaman, at kukunin ang aking kalayaan, maaari pa rin akong patuloy na mabuhay, ngunit kung lilisanin ako ng Iyong pagkastigo at paghatol, mawawalan na ako ng daan upang patuloy na mabuhay. Kung wala ang Iyong pagkastigo at paghatol sa akin, mawawala na sa akin ang Iyong pag-ibig, isang pag-ibig na lubhang malalim upang aking masabi. Kung wala ang Iyong pag-ibig, ako ay mabubuhay sa ilalim ng sakop ni Satanas …” (“Ang mga Karanasan ni Pedro: Ang Kanyang Kaalaman sa Pagkastigo at Paghatol” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Ito ay ang tunay at taos-pusong panalangin ni Pedro sa harap ng Diyos. Hindi kailanman natangay si Pedro ng laman. Ang kanyang minahal nang lubos at pinahalagahan ay ang pagkastigo at paghatol ng Diyos. Hangga’t hindi siya iniwan ng pagkastigo at paghatol ng Diyos, tatanggap ang kanyang puso ng pinakadakilang pag-aliw nito. Dapat ko na rin ngayong sundan ang halimbawa ng pagsisikap at pag-unawa ni Pedro. Ang laman ay naging tiwali at hindi maaaring hindi mabulok. Kahit na nakaranas ako ng karamdaman at nawalan ng kalayaan, dapat kong tiisin ang pagdurusa. Ngunit kung nawala sa akin ang pagkastigo at paghatol ng Diyos, iyon ay katumbas ng pagkawala ng presensiya at pag-ibig ng Diyos, at nangangahulugan din ng pagkawala ng pagkakataong malinis. Iyon ang siyang pinakamasakit. Sa ilalim ng pagliliwanag ng Diyos, muli kong naranasan ang pag-ibig ng Diyos. Kinamuhian ko rin ang sarili kong kahinaan at kawalang kabuluhan, at nakita na ang aking kalikasan ay sobrang makasarili, hindi kailanman ipinapakita ang anumang konsiderasyon sa mga pakiramdam ng kalungkutan ng Diyos. Kinabukasan, nagkasakit ang ilang iba pang bilanggo sa parehong selda, ngunit himalang bumaba ang aking mataas na lagnat. Nadama ko ang pangangalaga at pag-iingat ng Diyos sa akin at nakita ko rin ang mga kababalaghan ng gawa ng Diyos. Tahimik kong pinuri at pinasalamatan ang Diyos sa aking puso. Isang gabi, lumapit sa may bintana ang isang tindero at bumili ang pinuno ng selda ng maraming hamon, karne ng aso, hita ng manok, at marami pa. Sa huli, inutusan niya akong magbayad. Sinabi kong wala akong pera, kaya sinabi niya nang buong karahasan: “Kung wala kang pera dahan-dahan kitang pahihirapan!” Kinabukasan, pinaglaba niya ako ng mga sapin sa higaan, damit, at medyas. Ipinalaba rin sa akin ng mga opisyal ng koreksiyonal sa sentro ng detensiyon ang kanilang mga medyas. Sa sentro ng detensiyon, kinailangan kong pagtiisan ang kanilang mga pagpalo halos araw-araw. Sa tuwing hindi ko na matiis ito, palagi akong ginagabayan sa kalooban ng mga salita ng Diyos: “Dapat mong gawin ang iyong huling tungkulin sa Diyos sa loob ng iyong panahon sa lupa. Sa nakaraan, si Pedro ay ipinako sa krus nang pabaligtad para sa Diyos; subali’t, dapat mong bigyang-kasiyahan ang Diyos sa katapusan, at ubusin ang lahat ng iyong lakas para sa Diyos. Ano ang maaaring gawin ng isang nilalang para sa Diyos? Kaya dapat mong ibigay ang iyong sarili sa ilalim ng pagsasaayos ng Diyos nang mas maaga sa halip na mas hulí. Hangga’t ang Diyos ay masaya at nasisiyahan, kung gayon ay hayaan Siyang gawin kung ano ang ninanais Niya. Ano ang karapatan na mayroon ang mga tao para dumaing?” (“Kabanata 41” ng Mga Pakahulugan sa mga Hiwaga ng mga Salita ng Diyos sa Buong Sansinukob sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Binigyan ako ng walang hanggang lakas ng mga salita ng Diyos. Bagama’t paminsan-minsan ay sumasailalim pa rin ako sa mga pag-atake, panghihiya, pagsumpa, at pambubugbog ng mga bilanggo, nagawa ng kaluluwa ko na matamo ang kaginhawahan at galak. Tulad ng isang makapangyarihang mainit na pag-agos, ang pag-ibig ng Diyos ang nagtulak sa akin na magpatuloy, binibigyang-daan ako na tunay na maramdaman na napakadakila ng pag-ibig ng Diyos.

Sa umaga, isang opisyal ng koreksiyonal ang partikular na nagdala ng pahayagan. Patagong ngumisi ang mga bilanggo habang gumagamit sila ng mapanuksong tono upang basahin ang mga salita mula sa pahayagan na naninirang puri at nilalapastangan ang Makapangyarihang Diyos. Galit na galit ang aking kalooban kaya nagsimulang magtagis ang aking mga ngipin. Lumapit sa akin ang mga bilanggo upang itanong sa akin kung ano ang lahat ng ito, at sumagot ako nang malakas: “Ito ay isang pagdungis ng Partido Komunista!” Tila nakita ko ang pagdating ng kanilang wakas sa pakikinig sa mga bilanggong ito na lahat ay sumusunod lang sa karamihang tao at dinudungisan ang katotohanan at nilalapastangan ang Diyos sa pamamagitan ng pagsasalita ng parehong wika tulad ng sa demonyo. Dahil ang kasalanan na paglapastangan sa Diyos ay hindi kailanman patatawarin, ang sinuman na nagkakasala sa disposisyon ng Diyos ay makakatanggap ng pinakamabigat na parusa at paghihiganti! Sa paggawa nito, dinadala ng Partido Komunista ang lahat ng tao ng Tsina sa kanilang katapusan, ganap na ibinubunyag ang tunay na mukha nito bilang isang demonyong kumakain ng kaluluwa! Kalaunan ang opisyal na pulis na may hawak sa aking kaso ay tinanong akong muli. Sa panahong ito, hindi siya gumamit ng pagpapahirap upang subukang puwersahin akong magkumpisal, at sa halip ay nagbago sa paggamit ng “mabait” na mukha upang tanungin ako: “Sino ang inyong lider? Bibigyan kita ng isa pang pagkakataon. Kung sasabihin mo sa amin, magiging maayos ka. Papakitaan kita ng malaking kabaitan. Sa simula pa lamang ay inosente ka, ngunit pinagtaksilan ka ng ibang tao. Kaya bakit mo sila pagtatakpan? Mukha kang mabait na tao. Bakit mo ibibigay ang buhay mo para sa kanila? Kung sasabihin mo sa amin, makakauwi ka na. Bakit ka mananatili rito at magdurusa?” Nakita nitong mga mapagkunwaring doble-karang ito na ang matigas na pamamaraan ay hindi gumagana, kaya nagpasiya sila na subukan ang malambot na pamamaraan. Tunay na puno sila ng tusong panlilinlang at matatandang dalubhasa ng mga pakana at panlilinlang! Sa pagkakita sa kanyang mapagkunwaring mukha napuno ng galit ang aking puso para sa grupong ito ng mga demonyo. Sinabi ko sa kanya: “Sinabi ko na sa iyo ang lahat ng nalalaman ko. Wala na akong anumang alam pa.” Nang makita ang aking matatag na kalooban, alam niya na wala siyang makukuhang anuman sa akin, kaya umalis siya nang malungkot.

Pagkatapos na mamalagi sa sentro ng detensiyon nang kalahating buwan, pinalaya lamang ako pagkatapos na pagbayarin ang pamilya ko ng 8,000 yuan na piyansa. Ngunit binalaan nila ako na huwag pumunta kahit saan at dapat na manatili ako sa bahay at mangako na palaging matatawagan. Sa araw na ako ay pinalaya, sinadya ng mga opisyal ng koreksiyonal na hindi ako bigyan ng anumang pagkain, samantala, sinabi ng mga bilanggo na: “Kahanga-hanga ang iyong Diyos. Kami ay mga taong walang sakit, ngunit lahat kami ay naging mga taong may sakit dito. Dumating ka rito na puno ng sakit, ngunit ngayon ay nabubuhay ka nang walang anumang sakit. Mabuti para sa iyo!” Sa sandaling ito, lalo pang nagpasalamat ang aking puso at puno ng pagpupuri sa Diyos! Ang tiyuhin ko ay isang bantay sa bilangguan. Palagi siyang naghihinala na pinalaya ako dahil ang aking ama ay may espesyal na koneksiyon sa isang taong makapangyarihan, dahil kung hindi ay walang ibang paraan na ako ay mapapalaya mula sa isang bilangguan na may mataas na seguridad sa loob ng kalahating buwan—sa pinakamababa dapat ito ay tatlong buwan. Alam na alam ng aking buong pamilya na ito ay ipinasiya ng pagkamakapangyarihan ng Diyos at na ito ay ang Diyos na ibinubunyag ang Kanyang kahanga-hangang gawain sa akin. Nakita ko nang malinaw na ito ay paligsahan sa pagitan ng Diyos at ni Satanas. Gaano man kabagsik at kasama si Satanas, palagi itong matatalo ng Diyos. Mula noon, nakumbinsi ako na lahat ng bagay na mararanasan ko ay bahagi ng pagsasaayos ng Diyos. Noong mga huling araw ng Mayo, 2011, sa ilalim ng krimen na “paggambala sa kaayusang panlipunan,” sinentensiyahan ako ng Komunistang pulis ng isang taon ng muling pag-aaral sa pamamagitan ng paggawa, na isisilbi sa labas ng kulungan sa ilalim ng pagbabantay, at suspendido sa loob ng dalawang taon.

Pagkatapos maranasan ang pag-uusig at kapighatian na ito, nagkaroon ako ng pang-unawa at nauunawaan ang masamang diwa ng ateistang Partido Komunista ng Tsina, at nabuo ang napakatinding galit dito. Lahat ng ginagawa nito ay gumamit ng mararahas na paraan upang mapanatili ang katayuan nito sa pamumuno, inaatake at pinipigil lahat ng makatwirang layunin at pinagdududahan ang katotohanan sa sukdulan. Ito ang pinakamalaking kaaway ng Diyos. Upang matamo nito ang layuning permanenteng kontrolin ang mga tao, hindi ito tumitigil upang hadlangan at putulin ang gawa ng Diyos sa lupa, galit na galit na pinipigil at inuusig ang mga mananampalataya ng Diyos, ginagamit ang parehong pag-aalok ng gantimpala at pagbabanta ng parusa, kinukuha ang ibang tao upang ipagawa ang ipinag-uutos nito, sinasabi ang isang bagay samantalang iba ang ginagawa, at itinatago ang panlilinlang at mga pakana sa bawat pagkakataon. Binibigyang-daan ako ng pagkakaibang idinudulot nito na makita ko nang higit pa na tanging salita ng Diyos ang makapaghahatid ng buhay sa tao sa panahon ng paghihirap. Kapag ang mga tao ay nasa kanilang pinakagipit na kalagayan o nasa bingit ng kamatayan, ang salita ng Diyos ay tulad ng tubig ng buhay, pinalulusog ang tuyong mga puso ng mga tao. Ito rin ay katulad ng mapaghimalang gayuma na nakagagamot sa mga sugat ng mga kaluluwa ng mga tao, inililigtas sila mula sa panganib, ginagatungan ang kanilang mga buhay ng pagtitiwala at tapang, at dinadalhan sila ng walang hanggang enerhiya, hinahayaan silang tamasahin ang katamisan ng salita ng Diyos sa gitna ng kanilang paghihirap, na nakakapagpaginhawa sa kanilang mga kaluluwa, at ipinadarama sa kanila na ang sigla ng salita ng Diyos ay hindi mauubos at walang wakas. Sa buong kalahating buwan ng buhay sa bilangguan, kung hindi ko nakasama ang Diyos, ginagamit ang Kanyang mga salita upang paalalahanan, liwanagan, at hikayatin ako, walang paraan para malampasan ng aking mahinang kalikasan ang ganoong pagdurusa. Kung hindi dahil sa pag-aalaga at pag-iingat ng Diyos sa akin, walang paraan para malampasan ng aking mahina at marupok na katawan ang pagpapahirap at masamang pagtrato ng masamang pulis, na, kahit na hindi nito ako pinahirapan hanggang kamatayan, maaaring iniwan ang katawan ko na may sakit at sugatan. Ngunit kahanga-hangang iningatan ako ng Diyos sa madidilim at pinakamahihirap na araw, at pinagaling din ang orihinal kong karamdaman. Napakamakapangyarihan talaga ng Diyos! Ang Kanyang pag-ibig sa akin ay napakalalim at napakadakila! Hindi ko talaga alam kung paano ipapahayag ang aking pasasalamat sa Diyos, at masasabi lang mula sa kaibuturan ng aking puso na: O Diyos ko, umaasa ako na ibigin Ka pa ng mas malalim! Gaano man kagaspang at kahit bako-bako ang dadaanan o gaano mang paghihirap ang dapat kong tiisin, susundin ko ang Iyong pagsasaayos at magiging determinado na sundan Ka hanggang sa wakas!

Bagama’t nagdusa nang kaunti ang pisikal kong katawan sa pamamagitan ng karanasang ito, mahalaga ang mga benepisyong aking natamo mula rito. Ito ay isang kayamanan sa aking daan ng paniniwala sa Diyos, pati na rin isang bagong punto ng pagsisimula sa aking daan ng paniniwala sa Diyos. Nararamdaman ko na, sa sampung taon na naniwala ako sa Diyos, hindi ko kailanman pinahalagahan ang pag-ibig ng Diyos nang kasing lalim ng ginagawa ko ngayon, at tunay na naramdaman na ang kahalagahan at kahulugan ng paniniwala sa Diyos, pagsunod sa Diyos, at pagsamba sa Diyos ay napakadakila; at higit pa rito, hindi ako kailanman naging handa na hanapin ang mapagmahal na Diyos at ihandog ang nalalabi kong buhay upang bayaran ang pag-ibig ng Diyos gaya ng ginagawa ko ngayon. Nais kong samantalahin ang pagkakataong ito na ialay ang aking taos-pusong pasasalamat at papuri. Lahat ng luwalhati at papuri sa Makapangyarihang Diyos!

2019.11